Studio Wenskaart

https://www.instagram.com/studio_wenskaart/

Ik ben altijd een vroege leerling geweest. Toen ik 19 jaar was, draaide ik voor het eerst een eigen klas in Amsterdam. Als ik terugkijk, was ik eigenlijk nog best heel klein. Toch leverde dat ook zeker voordelen op. Tekenfilms? Wist ik alles van. Rages? Ja die ook. En de mode, daar deed ik ook nog aan mee.
En dan hadden we nog iets wat mij en de leerlingen verbond. Tekenen. Zodra er een vrij moment was, waarop we zelf konden ‘kiezen’ wat we gingen doen, zaten we te tekenen. Was het te warm in het lokaal? Mooi, dan pakten we de krijtjes en gingen we buiten onder de bomen tekenen. Was het lastig en moest juf het toch echt anders uitleggen? We konden het nog altijd tekenen.

En ik besefte me dus een tijdje terug, dat ik dat tekenen helemaal vergeten was. Wat best bijzonder is, als je je bedenkt dat ik me daar altijd in heb kunnen vinden. En hoeveel rust het me altijd al had gegeven in mijn leven. Niet alleen als juf, maar ook als kind. Ik besloot de potloden weer op te pakken en verder te gaan waar ik ooit ‘gestopt’ was.

Al snel ging ik met de tijd mee en ontdekte ik dat je ook heel leuk kunt tekenen op een Ipad. Dat klinkt misschien makkelijk, maar je hebt dus programma’s die reageren zoals echte potloden of verf dat doen. Als je net met een stift hebt getekend en er daarna met waterverf overheen gaat, vloeit je hele lijn uit. In het begin worstelde ik om met een pen op mijn scherm iets moois tevoorschijn te toveren, maar ik kreeg de smaak steeds meer te pakken.
Ik startte mijn eigen ‘bedrijfje’ en begon met het maken van kaarten. Eerst voor vrienden en familie, maar langzamerhand krijgen de kaarten ook daarbuiten veel succes. De tekeningen worden steeds complexer en realistischer en ik geniet meer en meer van wat ik voor elkaar kan krijgen. Het enthousiasme is weer aangewakkerd!

Laatst had ik de plusgroep bij me op school en kwam er een jarige langs. Ik zat niet in mijn kantoor en had geen stickers bij me. Maar een tekening mocht ook, met toestemming van de jarige. Snel tekende ik een blije haas op de kaart en besefte me dat er opeens 8 leerlingen over mijn schouder meekeken. Al snel kreeg ik een paar verbaasde complimenten. ‘Wooooow! Juf! Kun je mij dat ook even leren?’ Lachend schoof ik de opdracht aan de kant. ‘Ok, pak maar een papiertje….’